ยิ้มไว้จะดีเอง

นางสุภิสา สุวรรณสิงห์
ผู้ช่วยเหลือคนไข้ผู้ป่วยใน

      มีผู้หญิงคนหนึ่ง นามสมมุติว่า หนิ๊ง มานอนโรงพยาบาล ด้วยว่ากินยาฆ่าตัวตาย คนไข้คนนี้มานอนโรงพยาบาลด้วยความไม่เต็มใจมานอน มาถึงผู้ช่วยเหลือคนไข้ ทำการอธิบายการมานอนโรงพยาบาลว่าต้องทำอะไรบ้าง คนไข้รับฟังแต่ไม่พูดอะไรตอบ ไม่พูดกับใคร นั่งฟัง มองตาเราและร้องไห้ตลอด เหมือนมีน้ำตาอยู่ในตา พร้อมที่จะไหลออกมาพรั่งพรูเป็นสายน้ำ พอดิฉันเห็นก็เลยเข้าไปพูดคุยกับคนไข้คนนี้ว่า คุณทำไมถึงยังไม่อยากอยู่ในโลกใบนี้คะ
  คนไข้ : ฉันไม่อยากอยู่ ฉันอยากตาย ไม่มีใครรักฉันเลย
  ดิฉัน : คุณมีลูกไหม ?
  คนไข้ : มีค่ะ แต่พ่อเค้าดูแล
  ดิฉัน : เค้าดูแลได้เหมือนกับที่คุณดูแลไหม? ถ้าคุณเป็นอะไรไปคุณรู้ไหมว่าลูกคุณจะอยู่อย่างไร ถ้าเค้าเอาลูกคุณไปทำอะไรที่ไม่ดีคุณจะช่วยเค้าได้ไหม
คุณรักลูกของคุณไหม?
  คนไข้ : เงียบ …..ไม่ตอบ
  ดิฉัน : คนเราทุกคนมีปัญหา แต่มีปัญหาแล้วต้องตั้งสติ เพราะปัญหามีไว้แก้ ไม่ใช่มีไว้ทุกข์ ยิ้มเข้าไว้จะดีเอง
  คนไข้ : แต่หนูอยากตาย ช่วยหนูด้วย หนูอยากตาย
  ดิฉัน : ฉันจะไม่บอกอะไรคุณแล้วนะ ถ้าคุณลองคิดตามที่ฉันพูดแล้วลองถามตัวเองว่า รักลูกไหม? ถ้าตอบว่า รัก คุณก็เลิกความคิดนี้นะ เพราะคนที่คิดฆ่าตัวตายมันเป็นบาป
  คนไข้ : นิ่ง เงียบ อยู่กับความคิดของตัวเอง
  ดิฉัน : ขอตัวไปทำงานต่อนะคะ ฉันจะเป็นกำลังใจให้ เดี๋ยวดิฉันจะออกไปซื้อน้ำแล้วจะซื้อมาให้นะ
      ( ขณะนั้นหมอให้คนไข้กินอะไรได้แล้ว )
  คนไข้ : มองหน้าฉันแล้วน้ำตาไหล จากนั้นก็ออกจากโรงพยาบาลไป
  ดิฉัน : เจอคนไข้ที่ตลาดนัด ด้วยหน้าตายิ้มแย้ม ดิฉันเลือกของอยู่มีผู้หญิงคนหนึ่งมาสะกิด หมอคะ หมอคะ ดิฉันเห็นผู้หญิงคนนี้ก็นึกออกถามเค้า ว่า เป็นไงสบายดีไหม? ผู้หญิงคนนี้ยกมือไหว้และบอกว่า ขอบคุณมากนะคะหมอที่วันนั้นหมอพูดให้หนูได้สติ ถ้าหมอไม่พูดหนูคงกลับมากินยาฆ่าตัวตายอีกและไม่ได้อยู่กับลูกของหนู หนูขอบคุณมากนะคะ ไม่เป็นไรค่ะ ฉันตอบ ฉันดีใจที่คุณคิดได้ ขอบคุณตัวคุณมากกว่าที่คุณรักลูกคุณและที่สำคัญก่อนที่จะรักคนอื่น เราต้องรักตัวเองก่อนทุกครั้ง แล้วผู้หญิงคนนั้นก็เดินจากไปด้วยความซาบซึ้งและคนไข้คนนี้ก็ไม่เคยกินยาฆ่าตัวตายอีกเลย